Artiest info
Website
Myspace
OSPEL - 05/05/12

De Jon Amor Blues Group bestaat uit 3 jonge honden en 1 minder jonge hond.Jon Amor kent iedereen nog van bij The Hoax, de Engelse bluesgroep die begin jaren 90 redelijk wat succes had. De groep stopte ermee in 1999, maar in 2009 en 2010 volgde een reünietournee. Chris Doherty (bas), Dave Doherty (gitaar) en Simon Small (drums) hadden hun eigen groepje, toen Jon Amor hen vroeg zijn begeleidingsgroep te worden. Wat wij 100% toejuichen, want op de titelloze eerste cd van het viertal word je vanaf de eerste noot omvergeblazen door het gitaarplezier dat uit je boxen springt. Momenteel wordt vlijtig aan een opvolger gewerkt. Wij interviewden Jon Amor en zijn kornuiten op Moulin Blues. Het werd een heel leerrijk en verfrissend gesprek met muzikanten die goed weten waar ze van houden en waar ze voor staan. Op 16 juli staat de Jon Amor Blues Group op het podium in Peer, als support act voor John Fogerty. Mis ze zeker niet!

Hoe heb jullie elkaar ontmoet?
Chris – We hebben allemaal op dezelfde school gezeten, niet tegelijkertijd natuurlijk. En we komen allemaal uit dezelfde regio. Wij gedrieën (Dave, Chris en Simon) waren Hoax-fans, ik denk dat Dave het eerst heeft kennisgemaakt met Jon. En later zijn we een groepje begonnen, en toen heeft Jon een paar keer voor ons gespeeld. Als voorprogramma.
Jon – Da's echt waar, ik had toen een solo project.
Dave – Ik denk dat alcohol ook wel een bindende factor was.
Jon– Er is een pub in Devizes, the Old Crown. Daar hebben we een paar keer serieus doorgezakt. Dus het is allemaal aan the Old Crown te danken.
Dave – Jon had net een album uitgebracht, en hij had een groep nodig. Zo is het eigenlijk begonnen.

De opnames voor jullie titelloze cd hebben slechts een tweetal weken geduurd. Was dat een bewuste keuze?
Jon - Een beetje wel. Sommige songs waren op voorhand klaar, maar we hadden ook nog een paar losse ideeën, waar ook songs uit geboren zijn. De opnamestudio was in een boerderij in Cornwall, en omdat die nog niet volledig gerenoveerd was, hebben we voor een prijsje kunnen huren.
Dave - Het duurde 2 weken omdat we maar 2 weken hadden.

Dus als je een maand de tijd gehad had, zou het dan ook zolang geduurd hebben?
Dave – Nee, we hadden maar een dag of 10 nodig om alles op te nemen, en tussendoor hebben we ook nog eens opgetreden.

De drums en de gitaren zijn echt wel de drijvende kracht van deze cd. Hebben jullie er ooit aan gedacht om meer instrumenten te gebruiken?
Jon - Niet echt. Misschien zou een mondharmonica ook gewerkt hebben, maar er is zo'n goede dynamiek tussen ons, wij zijn als de vier hoeken van een vierkant. Het werkt heel goed nu. Maar wie weet, later kan het natuurlijk nog veranderen, we zijn allemaal open minded als het over muziek en instrumenten gaat.
Chris – Misschien moeten we wat blazers gebruiken (lacht).
Jon – Ja blazers, dat zou wel cool zijn (lacht). Maar we houden het momenteel liever ruw en onafgewerkt, met blazers erbij zouden we misschien te afgelikt klinken.

Het is duidelijk te horen dat jullie veel plezier hadden tijdens de opnames.
Jon - Goed! Dit waren waarschijnlijk de meest aangename opnames die ik al in mijn carrière gehad heb. 't Was echt héél plezant!

Hoe denk je over songteksten? Is een tekst gewoon een paar woorden die je moet zingen, of voel je dat je een boodschap te vertellen hebt?
Jon – Dat varieert. Soms zijn mijn teksten nonsens, echt het eerste waar ik aan denk. En als het goed klinkt, dan begin ik erop te rijmen. Maar soms heb ik inderdaad een boodschap te vertellen, of is er een bepaalde emotie die ik wil overbrengen.  

Waar gaat 'Juggernaut' over?
Jon - Zelfverzekerheid, (zelf)vertrouwen. Je sterk en herboren voelen. Sterker ergens uitkomen. Zoals een Juggernaut dus.

Laten we het even over 'The Underdogs' hebben. Als ik niet mis ben, is dit een aanklacht tegen de economische situatie in de UK momenteel?
Jon – In mijn thuisstad was er een onafhankelijke tabakswinkel. Als kind ging ik daar er heen met mijn vader, die hele omgeving intrigeerde mij enorm. De eigenaar was nog zo'n echte winkelier, met een grote bril en dikke bakkebaarden. Maar vorig jaar heeft hij de zaak moeten sluiten. Ik vond dat intriest. De tweede strofe van 'The Underdogs' gaat daarover. Eigenlijk schrijf ik nooit echt 'politieke' liedjes, behalve nu dus deze keer. Maar ik veronderstel dat iedereen de moeilijke tijden voelt, ook in de muziek. Clubs gaan dicht, het is moeilijk om optredens vast te krijgen, er is nauwelijks geld voorhanden voor dit soort zaken. 'The Underdogs' gaat over moeilijke tijden.

'When the Time Comes' is de enige slowblues op het album. Het is ook het langste lied.
Jon – Het is het langste lied, omdat het ook langer duurt om het te spelen (lacht). Maar dat was niet opzettelijk.
Dave – Het voelde goed aan toen we het opnamen, dat weet ik nog. Wij kijken nooit hoe lang een lied precies duurt. Als het 'te lang' aanvoelt, dan is het waarschijnlijk ook zo, en indien niet, dan maken we ons geen zorgen.

De vergelijkingen met de Black Keys en Jon Spencer vliegen steeds in het rond. Persoonlijk hoor ik meer Jon Spencer in jullie muziek dan de Black Keys.
Dave – Dat zijn inderdaad groepen die wij aanhalen als voorbeelden. Journalisten gebruiken die dus meestal als referentiepunten. En we houden ook echt wel van de Black Keys. Maar toch, als ik naar onze cd luister, dan hoor ik hen niet echt, daarin moet ik je gelijk geven.  Wat we zeker goed vinden aan de Black Keys, is dat hun muziek ruw is, niet clean. Voor  de opnames hadden we zelf al besloten dat we niet te gepolijst wilden klinken. Want hoeveel we ook van de Britse blues houden, soms is het te proper, en dat wilden we niet. Ik vind dat de blues 'vuil' moet zijn.
Jon – Imperfectie is leuk. En, de beste momenten in het leven zijn diegene die niet gepland zijn, dingen die juist gebeuren, waarvan je achteraf denkt 'waw dat is cool'. Ook zo bij het opnemen van een cd.  

Jullie stijl leunt eigenlijk dichter aan bij de Britse rocktraditie dan bij de blues.   
Dave – Onlangs sprak ik nog met de drummer van de Black Keys, en toen ik hem vroeg hoe goed hij de overgang van ruwe blues naar meer commerciële muziek aangevoeld had, zei hij 'It's all just rock 'n roll'. En daar heeft hij gelijk in.
Jon – Dat is het! Eerlijkheid is de ziel van de blues. Eerlijkheid van expressie, een soort puurheid. Ik vind dat wij volgens de ziel van de blues spelen.
Chris – 'Iets' anders doen is ook in dit genre belangrijk. Want hoewel we geen harde blues spelen, kan je het er toch in horen, omdat we allemaal gigantische bluesfans zijn. Wij denken na over hoe we onze stempel kunnen drukken op die muziek. En hoe we ons het genre eigen kunnen maken, uniek en individueel. Dat is onze grootste drijfveer. 
Dave – Zoals Jimmy Vaughn vanavond. Dat kan niemand beter, dus heeft het geen zin om hem na te apen. Je moet je eigen ding doen. Zoals elke band hier vandaag, we hebben allemaal een andere kijk op de blues.
Jon – Wij spelen geen traditionele blues, maar ik vind niet dat blues regels moet hebben. Jezelf uitdrukken op de manier dat je jezelf wil uitdrukken, daar gaat het om. En dat moet geen 12-barblues zijn. Het belangrijkste is, waar het vandaan komt.
Dave – Het eerste electrische album van Howlin' Wolf werd indertijd ook neergesabeld door de bluespuristen, want het was geen 'echte' blues. Maar nu wordt het als een klassieker bestempeld. Iedereen vreest verandering, en in het bluesgenre is dat niet anders. Maar als muzikant moet je durven je stempel te drukken.
Jon - In Engeland worden ze de bluespolitie genoemd, diegenen die beweren dat alles wat na 1966 opgenomen is, bullshit is. Maar in mijn opinie zondigen ze tegen alles waar de blues wél voor staat.  Ze willen de blues alleen maar binnen bepaalde lijntjes laten kleuren. Zo houden ze het genre tegen. En dat maakt me kwaad. 

Iets anders nu: The Hoax heeft in 2010 een reünietournee gedaan. Zijn daar nog plannen voor in de toekomst of ligt The Hoax volledig in het verleden?
Jon – Momenteel zijn er geen plannen, maar zeg nooit nooit natuurlijk. Ik amuseer me echter teveel met wat ik nu doe, we gaan nog een nieuw album maken, en veel touren. Misschien komt The Hoax nog wel eens terug, maar dat zal niet voor binnenkort zijn. Daar denk ik nu niet aan. Ik vind het veel te plezant om met deze gasten te spelen, én ik zing heel graag. Dat kon ik niet doen in The Hoax. Nu kan ik eindelijk mijn eigen teksten zingen. Begrijp me niet verkeerd, The Hoax heeft altijd veel voor mij betekend, want door The Hoax zit ik hier natuurlijk wel! Maar ik ben nu in een ander stadium in mijn leven.

Je begon gitaar te spelen op 15-jarige leeftijd en je eerste muzikale 'obsessie' was Mark Knopfler. Verklaar dat eens nader? 
Jon – Het album dat mijn leven veranderd heeft, was 'Money For Nothing', maar daarna ontdekte ik de vroegere Dire Straits albums, die meer naar roots neigen, en invloeden van JJ Cale en de blues dragen. Daar is het allemaal begonnen voor mij.

En welke artiesten zijn jullie grootste invloeden momenteel?
Chris – Ik denk dat we allemaal wel van de Black Keys houden, maar ook van vele andere dingen. Er zijn veel muziekjes die we eigenlijk allemaal goed vinden.
Dave – Alles wat echt is, wat echt aanvoelt als je er naar luistert. Er is heel wat muziek waaraan je kan horen dat eraan gesleuteld is, of die te glad is. Het leven is niet glad, het gaat op en neer, en soms ook verkeerd. Er zijn heel wat artiesten in verschillende genres die dat heel goed kunnen vastleggen, en ik denk dat dat ons wel bekoord. Ons allemaal.
Wanneer er tijdens de opnames van het album technische foutjes voorkwamen, dan luisterden we eerst naar het vollledige lied, en als het goed aanvoelde, dan lieten we ze erin. Kunst kan en mag niet perfect zijn.
Jon - Eerlijkheid. En simpele, ruwe expressie. Alles wat eerlijk en niet gekunsteld is, kan ons beïnvloeden. 

Je hebt ooit eens gezegd 'ik was anders omdat ik van de blues hield'. Ben je nog altijd graag de outsider?
Jon – Op school was het inderdaad zo. Maar hier, op dit festival, voel ik mij geen outsider (lacht). Soms is blues cool of mainstream, soms niet, het heeft zijn ups en downs. Maar vroeger op school dacht ik van mezelf dat ik heel cool was, omdat ik een bluesliefhebber was.
Dave – Toen ik op het middelbaar zat, vonden de meisjes mij heel apart, omdat ik gitaar speelde. En het moet gezegd, dat vond ik wel tof! Soms ging ik samen met een vriend tijdens de pauze wat oefenen in een apart klaslokaal, en de meisjes kwamen daar altijd op af.
Maar blues is speciaal, want als het wat minder gaat in je leven, dan is blues dé manier bij uitstek om dat te koesteren. Ik hield van de blues omdat niemand anders er naar luisterde.
Jon – Idem voor mij. Toen ik 15 was, luisterde iedereen naar Bon Jovi of glammetal. Of ook nog Wham! Dor de blues voelde ik me een echt individu, niet één uit de massa.

En was het dat wat je wilde?
Jon – Ik denk dat ik anders wou zijn, zonder het zelf te beseffen. En als gevolg daarvan had ik geen vrienden, of vriendinnetjes (lacht). Want ik wou gitaar spelen, en er goed in zijn. Mensen zeggen soms wel tegen mij 'je hebt echt geluk dat je gitaar kan spelen' maar het heeft niks met geluk te maken, dat is enkel omdat ik tussen 15 en 19 jaar constant in mijn kamer zat te oefenen.

Tot slot: jullie openen voor John Fogerty op Blues Peer later deze zomer. Daar zijn jullie wel tevreden mee denk ik?
Jon – Het is echt opwindend! Peer is een heel goed festival, ik heb er ooit met The Hoax gespeeld.
Dave – Ik kan niet wachten, want ik ben een grote CCR fan. En het is fantastisch dat het toch gelukt is. Het festival had interesse in ons, maar we hadden dat weekend al andere plannen. En toen kwam die extra dag, en konden we toezeggen! Ik hoop wel dat hij 'Fortunate Son' speelt, want anders zal ik achteraf eens met hem moeten babbelen (lacht).

Kathy Van Peteghem